Wergeland Halsvik vart opprinneleg starta av Trygve Wergeland (fødd 14. mars 1909, død 29.mai 1979) i 1929 då han kom heim frå Calgary, Canada. I Canada opplevde han depresjonstida. Hardt, målretta arbeid og fantasi var nok til å overleve dei tøffaste forhalda. Han reiste derfor attende til Noreg og Steine. Der var forholda svært dårlege.
Vasskverni kom til Noreg kring år 1200. Me veit ikkje sikkert når den første kverni i Fresvik blei sett opp, men det blei nesten ein liten revolusjon då ho kom. Å mala korn blei mykje enklare. På dei største kvernane kunne ein mala opp til 100 kilo på eit døger viss kornet var tørka. Dei minste kvernane kunne klare 50 kilo
Aurlandsskoen har vorte produsert i over hundre år, og dette har sett spor i aurlandssamfunnet på fleire ulike områder. Som handtverkstradisjon, sysselsetning, skatteinntekter til kommunen og ikkje minst som tradisjonsoverførar frå generasjon til generasjon, har skoen bidrege til at han i desse dagar er komen på museum.
Den 1.juli 2009 opna dåverande samferdselsminister Liv Signe Navarsete ”Econ museum nortern Europe” (ECO) for aurlandsskoen i lokala til Aurland skofabrikk. Grunntanken i dette museum eller visningssenteret er, at ein skal kombinere både det kulturelle aspektet ved aurlandsskoen, og aktivt drive produksjon av skoen. Aurland og Flåm har lang tradisjon i produksjon av skoen noko som tek oss over hundre år tilbake i tida.
Det var ein spent gjeng frå Tangen skule som tysdag 16.09 hadde teke turen opp på Sletterust i Årdalsfjella for å starte på lokalhistorieprosjektet vårt. Med oss i tilhengar hadde me syklar som skulle frakte oss dei 11kilometrane ut langs anleggsvegen frå 1920, ein veg som vart nytta i samband med tunellarbeida inne i fjellet.
I utmarka på Byrknes står det no fleire, gamle småbygg av stein. Desse blir lokalt kalla vårflorar. Ein vårflor er ein slags seter som vart brukt for mange år tilbake. Vårflorane vart brukt som sommarfjøs for å mjølke og ta vare på kyr i sommarhalvåret, då dyra var på beitet i utmarka.
Henkabua er ein institusjon på Byrknes, eit bygg som har gått inn i historia. Her har det vore sildesalting, størjemottak, oljesal og ikkje minst ein sosial samlingsplass for byrknesingane. Til å begynne med blei kaia og bua kalla for »Larskaia» og »Larsbua» etter han som bygde ho, Lars. Etter kvart overtok sonen Henrik Larsen drifta, og etter at Lars døydde begynte bygdefolket å kalle det for »Henkakaia» og »Henkabua». Henrik dreiv bygget fram til han døydde i 2003.
Ånneland er en øy i Ytre Gulen. I 1948 startet Laurits og Olav Ånneland et sagbruk der. Arbeidet på sagbruket ble utført i tillegg til et annet fast yrke. Til å begynne med gjorde de alt for hånd, – senere ble det meste automatisert De bygde også et ekstra bygg som gav bedre plass å jobbe på. Dette forsvant desverre i en storm på 1980-tallet. Sagbruket er i dag nedlagt.
Etter å ha returnert frå Amerika i 1915 starta Martin E. Birknes ein krabbefabrikk på Byrknes . Fabrikken gjekk godt og vaks. På det meste kunne det vere 60 arbeidarar der. Dette var folk frå Byrknes og øyene rundt. Produkta vart send til fleire utanlandske land. Bedrifta var på randen av konkurs i 2-3 år, men tok seg opp att og gjorde det veldig bra vidare.
Ånneland er en øy i Ytre Gulen. I 1948 startet Laurits og Olav Ånneland et sagbruk der. Arbeidet på sagbruket ble utført i tillegg til et annet fast yrke. Til å begynne med gjorde de alt for hånd, – senere ble det meste automatisert De bygde også et ekstra bygg som gav bedre plass å jobbe på. Dette forsvant desverre i en storm på 1980-tallet. Sagbruket er i dag nedlagt.
På slutten av 1800-talet var laksehyttene i skjergarden ein viktig ressurs for sjøfolk som dreiv med fiske utanfor øyane på Byrknes. Dei vart tekne i bruk som kvilepost når heimreisa vart for lang. Hyttene var små, og dei vart brukt mest om sommaren fordi dei var lite isolert. Etter 1940 vart dei ikkje brukte meir.
Noreg var i den siste halvdelen av det 19. hundreåret prega av ei veksande industriverksemd, samstundes som utbygginga av kommunikasjonane knytte folk og landsdelar tettare saman. Dette var med å påverke utviklinga av dei ulike næringane, særskilt det tradisjonelle jordbruket. Vegar, dampskipstrafikk og turisme kom til å prege Førde mellom 1860 og 1900.
I 1965 vart Eid, Sogndal og Førde utpeika som vekstsenter. For Førde sin del gav vekstsentervedtaket ei rekke etableringar av både industri og offentlege arbeidsplassar. I starten var veksten i Førde langt på veg ein politisk styrt vekst, men den leia fram til at Førde vart eit naturleg sentrum i fylket og ein tettstad som vaks av eiga tyngde.
Like før ein kjem til Øvste Snauasetvatnet ligg det ein steinring like til venstre for stien, 1133 moh. Han er oppmura med ei til to steinraster. Ringen er ujamn og mest oval på form, 4-5m brei og 6-7m lang. Han ligg i ein liten skråning, terrenget er ujamnt og det er framleis mykje stein inne i ringen. Posisjonen er 32 v 0387636, 6765481 C
Jordalen har vore sams støl for dei eldre gardane i Fresvik. Denne fjellstølen er delt i to, Øvstedalen og Nedstedalen som ligg 3-4 km frå kvarandre. I fylgje bygdeboka for Leikanger er det mykje truleg at stølane ikkje er likt gamle. Truleg er Nedstedalen eldst, sjølv om denne stølsgrenda ligg lenger frå Fresvik enn Øvstedalen. Nedstedalen ligg ca 100m lægre enn Øvstedalen, så det vart nok noko tidlegare bue her om våren, og det ville vera ein stor fordel i fôr-knappe år. Truleg har difor Nedstedalen først vorte busett, men etter kvart som stølen fyltest opp, har nokre gardar sett opp sel i Øvstedalen og på den måten utnytta beita betre.
Gardane på Hov har hatt særskilde geitestølar. Dei låg slik til at dei ikkje kunne nyttast av kyrne. Orrahaug er vårstøl for Hovsgardane og blei teken i bruk etter at det gjekk ei skrede forbi Tungestølen. Dei var difor redde for at husa skulle bli tekne og flytte så bort på Orrahaug.